សម្លឹងទៅឆ្ងាយស្ដាយស្រណោះ មើលឃើញដីកោះស្រស់ញញឹម
គេយកទៅអស់ខ្សោះសង្ឃឹម ឈឺចិត្តគ្មានផ្ទឹមបានត្រឹមនឹក។
ឈរពីលើភ្នំខ្ពស់ហួសមេឃ ទេសភាពល្អពេកត្រេករឭក
មើលឃើញកោះត្រល់ខ្វល់សន្ធឹក បេះដូងញ័រក្អឹកភ្លឹកស្ទើរក្ស័យ។
សូមនៅបានសុខស្រណុកចិត្ត កុំបីរិបរិតឆ្អិតអាល័យ
ដីខ្មែរកណ្ដាលមិនជាថ្វី សន្តិរាល់ថ្ងៃថ្លៃឥតទាស់ :p
យ៉ាងយូរឆ្នាំក្រោយខ្ញុំនឹងទៅ ឈានដល់លំនៅដីម្ចាស់កោះ
សុខទុក្ខយ៉ាងណាឬក្រៀមក្រោះ? ណ្ហើយ! ឈប់អាឡោះសោះនឹងឈឺ។
_____
ដោយ លឹម វីរីយ៉ា
Viriya Lim's Blog 