ជំនោរភទ្របទស្លុតបេះដូង
១រោចដូចសូន្យបាត់តារា
ភិរុណបង្អុរដល់កាលណា
នឹកអនុស្សារកាលម្ដាយរស់។
កាលពីរឆ្នាំមុនក្នុងខែហ្នឹង
ខ្ញុំអង្គុយធ្មឹងប្រឹងគ្មានលស់
ទឹកភ្នែករហាមដាមដោយឈ្មោះ
អ្នកម្ដាយពេញពោះ ដួសមិនស្រាន្ត។
នឹកដល់ម្ដាយថ្លៃស្រម៉ៃគិត
បើម្ដាយនៅជិតស្ថិតក្បែរប្រាណ
ពរជ័យពិរោះ ព្រួសប្រៀបបាន
លោកពោលមិនខានបានដូចទិព្វ។
ខែភ្ជុំឆ្នាំទៅម្ដាយឈឺធ្ងន់
ឃើញលោកទារុណកូនអាណិត
ចង់ប្ដូព្រលឹងស្នងគុណពិត
តែព្រហ្មលិខិតបិទមេត្តា។
រាល់រដូវភ្ជុំងំដួងចៃ
ព្រោះកូនអាល័យថ្ងៃមរណា
អ្នកម្ដាយបិទភ្នែកសូន្យសង្ខា
នៅក្នុងហត្ថាកូនម្នាក់ឯង។
ថ្ងៃនោះមេឃភ្លៀងរៀងងងឹត
កូនឡើងស្លុតចិត្តពិតបែកផ្សែង
ស្រែកជេរយមរាជគ្មានរអែង
កូនយំក្ដែងៗ ផ្អើលខ្លែងស្រាក។
ក្នុងបេះដូងកូន ម៉ាក់សែនឆ្នើម
នឹកដល់ដង្ហើមដែលចេញចាក
ម៉ាក់កាន់ដៃកូនទាំងលំបាក
បិទភ្នែកសម្រាកក្នុងសុគតិភព។
———
ផ្ញើជូនអ្នកម្ដាយ “មុំ សុផុន ហៅ សេងជូ” ពីឋានកណ្ដាល!
កូនស្រីទី២_លឹម វីរីយ៉ា
សៀមរាប ថ្ងៃសៅរ៍ ១រោច ខែភទ្របទ ឆ្នាំវក អដ្ឋស័ក ព.ស ២៥៦០
ត្រូវនឹងថ្ងៃទី ១៧ ខែកញ្ញា គ.ស ២០១៦
*** នេះជារូបភាពម្ដាយខ្ញុំ (ពាក់អាវត្របកឈូក) និងអ៊ំស្រី គឹមសាន (អាវស) ជាមិត្តភក្ដិជិតដិតរបស់ម៉ាក់អង្កាល់អ៊ំនៅជាគ្រូពេទ្យក្នុងមន្ទីរពេទ្យធំខេត្តបាត់ដំបងជាមួយគ្នា តែអ៊ំបានផ្លាស់ទៅរស់នៅប្រទេសអូស្ត្រាលីជាង២០ឆ្នាំហើយ។ រូបនេះថតនៅឆ្នេរសមុទ្រ យ៉ុងតាវ ប្រទេសវៀតណាម ក្នុងឆ្នាំ ១៩៨៥។ ប៉ុន្មានថ្ងៃមុន កូនប្រុសអ៊ំសាន បានផ្ញើរូបថតនេះមកឲ្យខ្ញុំតាមប្រអប់សារ។ សូមអរគុណ!
Viriya Lim's Blog 