សកវាទ៍​ ឱ! ផ្កាកប្បាស​
អ្នកណាមុខចាស់​ ច្បាស់​ជាចិត្តក្មេង។

ការងារហត់នឿយ​ មិនលែង
យប់យន់ចូលគេង​ អេងលក់ស្រួលពេក។

ទឹក​រាក់​ធ្លាក់​ភ្លៀង​ ផ្អៀងមេឃ
រលឹមក្នុងភ្នែក​ រែកពន់ទុក្ខព្រួយ។

ដល់លង់​ ហៅគេទៅជួយ
រង៉ែរងួយ​ រំអួយច្រេីនយ៉ាង។

ផ្ដែផ្ដាំ​ឱ្យ​ចាំត្រេីយម្ខាង
សម្អិតសម្អាង​ កាងស្ពានកៀនកោះ។

ហេតុ​ផលកលរឿង​ គេស្មោះ
អាល័យ​អាឡោះ​ ផ្ដោះផ្ដង​សន្យា​។

ឱ្យ​គេបំពេញកិច្ចការ
ខ្លួន​ឯង​ហ៊ឺហា​ ដេីរហួចឡេីងហំ។

គេហ្អេីយ​ ដេីរតួសែនស្នំ
ឯខ្ញុំ​វិញខំ​ សម្ងំ​ខេីចជេីង។

សកវាទ៍​ ផ្កាផ្លូវរទេះភ្លេីង
ខ្យល់​ផាត់​ពីជេីង​ យេីងនឹងផុតព្រួយ។

ព្រឺព្រួច​ លួចព្រុយ៉ុងមួយ
ទុកជាភូឈួយ​ ជួយគ្រារ៉ោករ៉ាក។

វាំងនន​បាំងមុខ​ក្រោយ​ឆាក
ឥលូវអាចស្រាក​ សម្រាក​បន្តិច​។

ថ្ងៃ​ស្អែក​ ចែកជេីងទៅលិច
រលឹមស្រិចៗ​ ច្បិច​ស្នាមញញឹម​។

ខែក្រោយ​ អាចមានសង្ឃឹម
កាច់ផ្កាដកខឹម​ ព្រលឹមសួស្ដី។

ដោតលាយបទុមវន្តី
លាយម្លិះរីកថ្មី​ ពរជ័យ​ស្រុក​ខ្មែរ​។
________

លឹម​ វីរីយ៉ា​🌸
១៨​ កញ្ញា​ ២០១៩